Na wstępie chcę zaznaczyć, że to nie jest recenzja pisana z frustracji czy hejtu. Naprawdę lubię tę grę i żywię nadzieję, że twórcy cofną lub przynajmniej skorygują część swoich ostatnich decyzji. Niestety, bardzo możliwe, że powód, dla którego na Steamie gra ma tak dużo pozytywnych opinii, jest prosty – wielu graczy, którzy mogliby napisać recenzję negatywną, od dawna korzystało z launchera i nie widzi sensu pobierać gry ponownie tylko po to, by zostawić opinię. Sporo z nich też zwyczajnie już zrezygnowało z gry.
Gram w extraction shootery od lat, więc gdy trafiłem na ABI, byłem zachwycony. To było dokładnie to, czym chciałem, żeby Tarkov był. Cheaterzy faktycznie byli banowani, serwery działały stabilnie, a mnóstwo wygodnych rozwiązań sprawiało, że wejście do rajdu było szybkie i bezproblemowe. Całość była na tyle przystępna, że nawet przeciętny gracz miał szansę pokonać topowych „sweatów” grając budżetowym ekwipunkiem.
Z czasem jednak zaczęło się to zmieniać. Kolejne aktualizacje stopniowo usuwały te zalety. Zmniejszona szybkostrzelność, obcięty zasięg i słabsza penetracja amunicji ograniczyły wybór broni przydatnych w PVP. Drogi sprzęt pozostał drogi, ale w starciach okazywał się gorszy od tańszych alternatyw. Dodatkowo brak wipe’ów spowodował sztuczne napompowanie ekonomii – ceny wielu przedmiotów wystrzeliły, a przepaść między doświadczonymi, bogatymi graczami a nowymi stała się ogromna.
Moment, w którym poczułem, że balans gry się załamuje, to sytuacja, gdy oddałem headshota z FAL-a na amunicji T4 i przeciwnik bez hełmu… przeżył. Wszystko przez mechanikę „efektywnego zasięgu” – jeśli cel znajduje się poza nim, choćby o metr, pocisk zadaje 30% mniej obrażeń. W efekcie zdarzają się absurdalne sytuacje, gdzie ludzie potrafią wytrzymać strzały, które powinny być śmiertelne. Twórcy chcieli zrobić grę bardziej casualową, ale ostatecznie jeszcze bardziej utrudnili życie graczom, którzy nie mają topowego sprzętu lub dużych zapasów gotówki.
Kolejnym problemem był event Cyberpunk 2077. Wprowadził on specjalne stymulanty dostępne tylko w trakcie rajdu. Brzmiało to ciekawie, ale w praktyce okazało się kompletnie niezbalansowane – np. stymulanty, które natychmiast leczyły wszystkie obrażenia i złamania albo pozwalały na autorevive nawet po headshocie. Walka z takim graczem oznaczała, że trzeba było pokonać go dwa razy, a czasem trudno było stwierdzić, czy walczy się z drużyną, czy solo. Na szczęście były to tylko przedmioty eventowe i zniknęły po zakończeniu współpracy.
Problem w tym, że w sezonie 3 podobne mechaniki wróciły na stałe. Teraz można kraftować autorevive’y i iniekcje zmniejszające obrażenia w kończyny – czyli w jedyne miejsce, które jeszcze stanowiło słaby punkt nawet dla gracza w pełnym T6. W efekcie osoby grające najlepszym sprzętem są praktycznie nie do ruszenia.
Podsumowując – gra, która miała być przystępnym, wyjątkowym extraction shooterem, stała się paradoksalnie mniej przyjazna dla casuali i bardziej nagradza doświadczonych, bogatych graczy. Zamiast rozwijać swoje unikalne pomysły, zaczęła powielać rozwiązania, które w innych tytułach również się nie sprawdziły.
