Nie przypominam sobie, żeby w ostatnich latach jakaś gra rozczarowała mnie tak jak Ghost of Tsushima. Utopiłam zbyt wiele czasu i za dużo pieniędzy w czymś, co przypomina algorytmy najwredniejszych mediów społecznościowych, które stosując psychologiczne sztuczki nakłaniają cię do ciągłego scrollowania, bo raz na 20 nudnych postów trafi się taki, który bywa ciut bardziej interesujący i uda mu się pobudzić twój ośrodek nagrody. I tak chodziłam od jednego pytajnika na mapie do drugiego, trzeciego, setnego…
GoT nie jest w 1/3 tak dobrą grą jak głoszą recenzje, na które trafiałam. Tym bardziej boli, że duże studio, które za nim stoi naprawdę było stać na to, by zainwestować pieniądze w angażujące questy i ciekawych bohaterów. Dostaliśmy jednak (zdecydowanie zbyt) olbrzymią mapę naćkaną pytajnikami, za którymi kryją się cały czas te same aktywności obrażające intelekt gracza. Gra jest fatalnie zaprojektowana i jak w gruncie rzeczy niemoralnie podchodzi do gracza.
Wiatr wiejący na każde przywołanie jednym klawiszem (rzekomo nowatorska mechanika nawigacji, którą chwalono się w materiałach promocyjnych) sprawiał, że wcale nie musiałam uczyć się orientacji w terenie i do dziś w sumie nie umiałabym się odnaleźć na mapie Tsushimy bez wskazówek (dajcie mi teraz mapę z RDR2, a z zamkniętymi oczami dotrę z Valentine do pierwszego obozu).
Najgorsze w GoT są głupawe postacie i banalne questy, które ani przez chwilę nie są niczym więcej niż tylko zadaniami do odhaczenia. Nie znajdziecie tutaj niczego tak angażującego jak jakikolwiek poboczny quest z Wiedźmina 3 czy wspomniany RDR2. Szczytem idiotyzmu (powtarzającego się non stop!) są sytuacje, w których jakaś postać każe nam odejść kawałek dalej tylko po to, żeby inna postać mogła nam porwać/ubić zakładnika. Kurde, kto by się spodziewał, co nie?! I te dialogi skierowane do gracza. Bo normalne jest przecież, że podsłuchiwany samotny wędrowiec będzie sam do siebie gadał o tym, jak to zginął XYZ i musi teraz go pomścić zabijając ABC a dokona tego w miejscu ŚĆŹ.
Immersja? Żadnej. Koń przywołany przeteleportuje się nawet zza skarpy. Ciuchy możesz zmieniać w trakcie trwania walki. Z każdego miejsca możesz też się błyskawicznie przenieść do wybranej lokacji. Dla niektórych to będzie pierdoła, ale Rockstar dobrze wie, że takie drobne rzeczy potrafią znacznie wpłynąć na odbiór świata.
No to może gracz jest chociaż stawiany przed trudnymi wyborami? A gdzie! Dwa razy zdarzyło się, że mogłam podjąć jakąś decyzję. Jedna dotyczyła totalnych randomów, z którymi nigdy potem nie miałam do czynienia i też efekt wyboru nie miał najmniejszego znaczenia dla gry, a drugi pod koniec rozgrywki i na tym etapie niewiele wnosił. Co ciekawe, Ghost of Tsushima to jest opowieść, gdzie nasz bohater stawiany jest często przed dylematem czy jednak postąpić zgodnie z kodeksem samuraja, czy jednak dokonać skrytobójstwa. Nie dość, że nas gra nijak nie rozlicza z tego, jak podchodzimy do walki z Mongołami (może Sucker Punch chciałoby odrobić lekcje np. z serii Dishonored?), to podczas samych zadań nasz samuraj Jin Sakai odgórnie wykonuje pewne zadania według narzuconej formuły – nie my wybieramy podejście np. frontalnego ataku czy zakradnięcia się. W jednej misji zdarzyło mi się konieczne podejście „po samurajsku”, bo przecież tylko tak się godzi, by w następnej zakraść się do obozu, zabić podczas snu trzy osoby i… przynieść na dowód ich głowy.
Problemów jest więcej: wielokrotne wpadanie pod mapę, bo twórcy nie pomyśleli, że mogę chcieć wybrać niestandardową ścieżkę. Pierdyliard niepotrzebnych medalionów i innych śmieci, które dostajemy po wykonaniu misji, ale ich użyteczność jest w sumie żadna. Do tego masa wybijających ze świata rzeczy jak np. możliwość udania się do handlarza podczas pościgu za jakąś postacią (przepraszam, może mi pan w biegu upgrade’ować miecz, bo wcześniej zapomniałem?) czy wykluczające się questy, gdzie dana osoba musiałaby być w paru miejscach jednocześnie. I wiele innych tego typu, jak złe czytanie nazw i imion – japońskie głosy wymawiają jedno, a napisy wskazują drugie.
W zasadzie jedyna rzecz, jaka tej grze względnie wyszła to system walki. Dość skomplikowany, da się z niego czerpać przyjemność, ale w gruncie rzeczy nie działa to wcale tak dobrze jak można by się spodziewać z opisów, zwłaszcza po testowaniu mechaniki przez ponad 70 godzin… (Chyba jednak lepiej walczyło mi się w ogrywanym niedawno Shadow of Mordor).
Nieźle zrealizowano też aktywności na wyspie Iki, gdzie miałam wrażenie, że za opowieść i zadania odpowiadały w studiu zupełnie inne osoby. Co prawda dziwne było tam granie na flecie jeleniom, małpom i kotom, ale hej, dlaczego Jin Sakai nie mógłby się przez chwilę poczuć Królewną Śnieżką?
Nie mam wyrozumiałości dla gier AAA, jeśli przy ogromnym budżecie oferują takiego pustaka. Dajcie te same pieniądze mniejszym studiom, a zrobią coś o wiele ciekawszego i z… duszą. Bo tej paradoksalnie nie ma w Ghost of Tsushima, gdzie wszystko jest przewidywalne, sztucznie rozdmuchane, naiwne i banalne. Wiem, że Rockstar jest jeden i też nie wszystko musi aspirować do bycia drugim RDR2, ale fatalnie gra mi się w coś, co nawet nie próbuje sobie zaskarbić mojej sympatii próbami opowiedzenia czegoś głębokiego w interesujący sposób.
Żałuję niestety każdej minuty z 74 godzin oraz wydanych ponad 200 złotych. Po 20h nawet obiecującej zabawy czar prysł, a ja już brnęłam gnana tylko efektem utopionych kosztów.
